“Αποσπάσματα απο το προσωπικό μου βιβλίο”

1. Εν αρχή ην ο μπέμπης

«Ο μπέμπης εγεννήθη , εν Αθήναις, την 13 Απριλίου του έτους 1936 ημέρα Δευτέρα (του Πάσχα) και ώραν 5 και ^1/2 μ. μ εις τη κλινικήν κ. Εμαν. Πουλή οδός Σόλωνος και Δημοκρίτου.

Έτσι υποδέχτηκε τον ερχομό μου στη ζωή ο πατέρας μου γράφοντας αυτές τις λίγες λέξεις πίσω από μια εικόνα του Αγίου Βλασίου που από χρόνια υπήρχε στο υπνοδωμάτιο τους.

Ανατρέχοντας σε διάφορα ετυμολογικά λεξικά ως συνώνυμα του επιθέτου ιδιόρρυθμος, (αυτός που έχει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα , διαφορετικό από ότι θεωρείται καθιερωμένο η κανονικό α/Αεξικό Εμμ. Κριαρα ) , αναφέρονται ο εκκεντρικός , ο ασυνήθιστος , ο ιδιόμορφος , ο ιδιότυπος μέχρι και τα χειρότερα όπως ο ιδιότροπος , ο παράξενος, ο περίεργος, ο αφύσικος , ο αλλόκοτος, ο απερίγραπτος κ. α.

Με τον κίνδυνο να με χαρακτηρίσετε μα όλα αυτά τα επίθετα , αλλά και με τον μεγαλύτερο κίνδυνο να σταματήσετε πάραυτα την ανάγνωση του βιβλίου θα τολμήσω να αναφερθώ στο πρώτο περιστατικό που θυμάμαι από την ζωή μου και συνέβη την πρώτη ημέρα στο μαιευτήριο (!!!!!).

Μόλις τελείωσε λοιπόν η διαδικασία του τοκετού και βγήκα στη ζωή με πήγαν στο θάλαμο μαζί με τα αλλά τα νεογέννητα και με έβαλαν στο κρεβατάκι μου .

Δεν ξέρω πόσες ημέρες έμεινα εκεί, δυο με τρία εικοσιτετράωρα πρέπει να ήταν σίγουρα , αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ τα κλάματα και τις φωνές των άλλων μωρών και μάλιστα αυτών που ήταν πιο κοντά μου και ακουγόντουσαν περισσότερο και με ενοχλούσαν αφάνταστα .

Το περιστατικό το έχο) διηγηθεί κατά τη διάρκεια της ζωής μου σε διαφόρους επιστήμονες , γιατρούς κυρίιος. Κανένας δεν μπήκε όμως στον κόπο να το ερμηνεύσει γιατί απλούστατα κανείς τους δεν το πίστευε. Είπαμε επιστήμονες ήταν οι άνθρωποι, όχι…

Εγώ όμως επιμένω ότι το έζησα τόσο έντονα που έχει ανεξίτηλα αποτυπωθεί στη μνήμη μου και θα μου επιτρέψετε να το διηγούμαι ακόμα.